Ανακοίνωση Ιδρύματος Απελευθερωτικού Αγώνα ΕΟΚΑ για τις εκδηλώσεις για το Πλατινένιο Ιωβηλαίο της Βασίλισσας Ελισάβετ

Το Ίδρυμα Απελευθερωτικού Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959 (ΙΔΑΑΕ), με αφορμή τις εκδηλώσεις στις Βρετανικές Βάσεις για το Πλατινένιο Ιωβηλαίο της Βασίλισσας Ελισάβετ στις 2 Ιουνίου 2022, εκφράζει τη θλίψη του γιατί θεωρεί ότι αποτελούν πρόκληση για τον λαό και την ιστορία μας και αναβιώνει μνήμες ζοφερών ημερών.  

Η συγκεκριμένη εκδήλωση αποτελεί πρόκληση για έναν λαό που, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πολέμησε μαζί τους τον φασισμό και τον ναζισμό από το ίδιο μετερίζι. Που αγωνίστηκε, στο πνεύμα των διακηρύξεων των Βρετανών και των συμμάχων τους, για το δικαίωμα της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσής του. Που όμως αναγκάστηκε να κλιμακώσει τον αγώνα του μερικά χρόνια μετά, όταν εξαντλήθηκαν τα περιθώρια ειρηνικών διαβημάτων, αφού άκουσε τους Βρετανούς να αγνοούν τις υποσχέσεις και τις θέσεις αρχών που εξέφραζαν, εκστομίζοντας υπεροπτικά «ουδέποτε». Η κραυγαλέα αντίφαση έγκειται στις πρακτικές που οι Βρετανοί αποικιοκράτες μεταχειρίστηκαν για να καταπνίξουν στον βωμό των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, ένα γνήσιο εθνικό-απελευθερωτικό κίνημα. Ψευδορκίες, βασανιστήρια, εκτελέσεις, ολοκαυτώματα, εκφοβισμούς, συλλογικές τιμωρίες, επίθεση στην ταυτότητα και τις αρχές του κυπριακού Ελληνισμού, χειραγώγηση της μειοψηφίας και επιβολή του «διαίρει και βασίλευε».

Όλα τα κράτη δικαιούνται να εορτάζουν ό,τι επιθυμούν. Δεν θα σπάσουμε αναμνηστικά φλυτζάνια και ούτε θα ξηλώσουμε εορταστικούς διακόσμους όπως έκαναν οι πρόγονοί μας το 1953 κατά τους εορτασμούς στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ. Αυτό όμως που προκαλεί περισσότερο τον λαό μας, 70 περίπου χρόνια μετά την έναρξη του Αγώνα του, είναι η μέχρι σήμερα επιμονή των εκάστοτε βρετανικών κυβερνήσεων  να αντιμετωπίζουν το ιστορικό μας παρελθόν χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Χωρίς να εξετάζουν εκ των υστέρων, με διάθεση αυτοκριτικής, τις αντεπαναστατικές, απάνθρωπες πρακτικές που εφάρμοσαν την περίοδο 1955-1959. Η βρετανική υπεροψία των πρώην αποικιοκρατών απέναντι στον λαό μας, που αντιμετωπιζόταν ως πολιτισμικά υποδεέστερος από τις αποικιοκρατικές Αρχές, που συντηρεί ακόμα αναχρονιστικούς θεσμούς «κυρίαρχων βάσεων» και «εγγυητικών δικαιωμάτων», που υποσκάπτει τεχνηέντως και συστηματικά τα συμφέροντα του Ελληνισμού της Κύπρου, δεν επέτρεψε στην «κεφαλή» του βρετανικού έθνους να απολογηθεί για την αντεπαναστατική εκστρατεία που διεξήχθη μεταξύ 1955-1959. Να αναγνωρίσει, δηλαδή, έστω και εκ των υστέρων, όπως εξ άλλου την καλούν να πράξει ακόμη και φωνές εντός της ίδιας της Βρετανίας, ότι το κίνημα των Ελλήνων της Κύπρου δεν αποτελούσε έκφανση τρομοκρατίας, όπως ακόμα εξακολουθούν να υποστηρίζουν, αλλά γνήσιο απελευθερωτικό αγώνα, στη βάση των φιλελεύθερων διακηρύξεων της ίδιας της Βρετανίας και των Συμμάχων της. Στο πλαίσιο του σύγχρονου τρόπου επικοινωνίας των δύο κρατών, που συναντώνται και συνυπάρχουν σήμερα σε αυτόν τον τόπο αλλά και σε διεθνές επίπεδο αλλά και στο πλαίσιο της λογικής «δεν πρέπει να ξεχνάμε το παρελθόν – αλλά το πιο σημαντικό είναι να κοιτάμε το μέλλον», αναμένουμε ότι θα εκφράσουν ένα ειλικρινές “nostra culpa”.

Από πλευράς του το Ίδρυμα προσανατολίζει τη δράση του ώστε το κομμάτι της κοινής ιστορίας των δύο κρατών, και ιδιαίτερα η περίοδος του Αγώνα, να μελετάται επιστημονικά, να διαχέεται αποτελεσματικά, να συζητείται νηφάλια και να βρίσκει θέση στο παρόν, οικοδομώντας το μέλλον.