Πεττεμερίδης Χαράλαμπος

Πεττεμερίδης Χαράλαμπος

Πεττεμερίδης Χαράλαμπος
Γεννήθηκε στο χωριό Καννάβια, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 21 Ιανουαρίου 1934.
Έπεσε στις 6 Οκτωβρίου 1958 κοντά στο Σαράντι, σε επίθεση εναντίον των Άγγλων.
Σύζυγος : Ελένη Στυλιανού Πεττεμερίδη
Γονείς : Ιωάννης και Ανδριανή Πεττεμερίδη
Αδέλφια : Μιχάλης, Νίκος, Αλέξανδρος, Ερμιόνη, Ελένη, Μαρία, Μερόπη

Ο Χαράλαμπος Πεττεμερίδης τελείωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού του και εργάστηκε αρχικά ως τραπεζοκόμος στην Κερύνεια και αργότερα ως παντοπώλης στον Αμίαντο. Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ με το ξεκίνημα του Αγώνα, ενώ βρισκόταν στην Κερύνεια, όπου εργαζόταν το 1955, και συνέχισε τη δράση του στην περιοχή Πιτσιλιάς-Σπηλιών-Αμιάντου. Η δράση του συνεχίστηκε με στενή συνεργασία με τους αντάρτες της περιοχής, τους οποίους φιλοξενούσε και στο σπίτι του, όπου κατασκεύασε κρησφύγετο. Τον Ιούνιο του 1958 συνελήφθη κατόπιν προδοσίας και κρατήθηκε για τριάντα πέντε μέρες στα ανακριτήρια των Πλατρών. Μετά την απόλυσή του κατασκεύασε κρησφύγετο στο βουνό απέναντι από το χωριό του, με καταζητούμενο συναγωνιστή του, στο οποίο έμεναν και άλλοι αντάρτες.

Στις 6 Οκτωβρίου 1958 έστησε ενέδρα εναντίον των Άγγλων με τους αντάρτες της ομάδας τους στην τοποθεσία Μούττη του Σαράντι, μεταξύ των χωριών Σπήλια και Λαγουδερά. Τοποθέτησαν στο δρόμο νάρκη, την οποία είχαν συνδέσει με όλμο που στερέωσαν σε δένδρο, ώστε με την έκρηξη της νάρκης να κτυπηθεί το αυτοκίνητο των Άγγλων, ενώ με την έκρηξη του όλμου να ακινητοποιηθούν όσα αυτοκίνητα θα το ακολουθούσαν. Οι αντάρτες ήταν τέσσερις και διέθεταν, εκτός από τη νάρκη και τον όλμο, ένα πιστόλι, ένα όπλο μπρεν, ένα αυτόματο όπλο Μ3 και χειροβομβίδες. Κατά την επίθεσή τους κτυπήθηκαν δυο αυτοκίνητα πλήρη στρατιωτών, τα οποία πλησίασαν τον τόπο της ενέδρας με σβησμένα τα φώτα. Στην υποχώρηση ο Χαράλαμπος Πεττεμερίδης κτυπήθηκε θανάσιμα, ενώ διασταύρωνε το δρόμο, από στρατιώτες τρίτου αυτοκινήτου, που πλησίαζε και αυτό με σβησμένα τα φώτα. Η σορός του περισυνελέγη μαζί με τους σκοτωμένους και πληγωμένους Άγγλους στρατιώτες.

Στην κηδεία του η σύζυγός του τραγούδησε αυτοσχέδιους στίχους της, υμνώντας το λεβέντη σύζυγό της, προτού λιποθυμήσει στα χέρια του πατέρα της. Αργότερα συνέχισε την προσφορά της στον αγώνα μέχρι τέλους.